Müge İplikçi’nin “Ah Be Melek” adlı öykü kitabı işte o kanatsız meleklere ithaf edilmiş. Gökyüzünde hınzırca insanlığı seyreden melek gördüğü manzaraları ironik ama ironik olduğu kadar da trajik bir şekilde anlatıyor. Kısa kısa öyküler İplikçi’nin yazdıkları. Her biri diğerinin devamı gibi. Hani öykü bittiğinde kahramana ne olduğunu merak edersiniz, devamında neler olduğu ya da bir başka kahramanın hikâyesini öğrenme isteği içinizi kemirir, işte bu kitap hepsine cevap veriyor. Bir öyküde tanıdığımız bir kahraman bir başka öyküde yeniden karşınıza çıkıyor. Biraz yapboz gibi… Parçalar doğru yerine oturunca meleğin sesi daha yüksek duyuluyor. Çünkü melek günlük hayatta duymadığımız, duyamadığımız ya da kendini duyurmayı bilemeyen insanlara uzatıyor kanatlarını İplikçi’nin kaleminden akan öykülerde. Önemsiz gibi düşünülen bir an, yanımızdan geçip giderken fark etmediğimiz bir insan dünyayı değiştiriyor. Aslında her şey ayrıntıda gizli. İplikçi’nin meleği de hepsini gösteriyor bize, elbette olanca şefkatiyle.
Bir yanıt bırakın